Çocuk Ülkenin Çocuk İnsanları

Çocuk kalmış, bilemedin en fazla ergen olmuş bir ülke burası. Biz de öyleyiz. Suç ve ceza gibi iki temel kavram üzerinde bile anlaşamıyoruz. Her ülkeden ayrı ayrı aparttığımız bir hukuk sistemimiz var. Ve her kliğin kendisine özgü bir suç ve ceza anlayışı. Her klik kendisine ait bir suç ve ceza yargısı geliştirebiliyor. Yine ve bıkmadan Ogün Samast. Yarın öbür gün hapisten kaçtığını duyabiliriz. Çünkü bana göre o suçlu ama onun hapisten kaçmasını sağlayanlar için suçlu değil. Herşey bir yana, bir insanı öldürmüş olmanın vicdan azabını bile omuzlarında taşımasın diye eline bir bayrak tutuşturuveriyor onlar. O suçlu değil ki! Kahraman ulan o! Bu fazlasıyla bölünmüş ülkenin her atomu kendine bir kahraman belirliyor. Mavi Çarşı’yı yakanları hatırlayın. Onlar da birilerine göre kahramandı. Ölüm oruçlarında ölenler, kahramandılar. PKK’nın şehitleri de kahraman. Kahraman yaratmak çocuk kalmış toplumlara özgüdür. Bu kahramanlar masallardan dönüşen kahramanlardır. Onlar sadece cesaret ederler. Bu ya ölmeye ya da öldürmeye cesarettir sadece. Sonuçlarını çok da fazla düşünmezler. Yapacaklarının sonuçlarına katlaamayacak olanların gaza getirdiği insanlardır onlar. İnşaatın birinci katından atlamaya tırsan ama bunun nasıl bir deneyim olacağını merak eden bir grup korkak, aralarından en korkak olanını seçer, onu gaza getirir ve aşağı atlamasını sağlarlar. Aşağı atlayanın bacağı kırılır, o acı çeker ama kahramandır, diğerleri de inşaattan aşağı atlamanın kimseye bir şey kazandırmayan salakça bir şey olduğunu anlamış olurlar onun acısını seyrederken.

Tarihin yarattığı kahramanlar başkadır. Onlar dönüşümün zorunluluğunu içlerinde hissederler.
Ölmek ya da öldürmemek için ellerinden geleni yaparlar ama değişimin gerektirdiğine inandıklarında ölür ya da öldürürler de. Olayların ve zamanın akışı bir insanın hayatında düğümlenir. O düğümü o insandan başkası çözemez. Gandhi tarihin yarattığı bir kahramandır. Hitler tarihin yarattığı bir kahramandır.

Yaptıklarının ya da yapmadıklarının sonucuna katlanmak yetişkinlere özgür bir davranış biçimidir. Hepimizin hayatın belli noktalarında belli durumlara verdiği tepkiler, çocuksu ya da yetişkinlere özgü olabilir.

İnançlı bir kadın, inandığı dinin gerekliliği olduğunu düşündüğü için başını örter ve bunun sonuçlarına katlanır. Bu bir yetişkin tepkisidir. Aynı gruptan bir takım insanlar eteklerinin boyu kısa olduğu için kızların bacaklarına kezzap atarlar. Bu bir çocuk tepkisidir.

Laik bir kadın yaşam tarzını tehdit ettiğini düşündüğü türbanın yasalaşmasını protesto etmek için kendisi gibi düşünen binlerce kişiyle birlikte TBMM’nin önünde toplanır ve sesini yükseltir, bu bir yetişkin tepkisidir. Modern bir kadın yaşam tarzını tehdit ettiğini düşündüğü türbanın yasalaşmasını protesto etmek için kendisi gibi düşünen binlerce kişiyle birlikte Anıtkabir’e gider ve onları Ata’sına (yani babasına, yani ebeveynine) şikayet eder. Bu bir çocuk tepkisidir.

Kendisini her iki taraftan da hisseden ya da hissetmeyen bir insan, kendi hayatını da yakından ilgilendirecek bu gelişmelere sırtını döner, küser. Beğenmediği bu oyunu bozmak yerine bir kenarda durup izler. İşte bu da bir çocuk tepkisidir. Hepimiz, kenarda duran çocuklarız şu anda.

Bakalım, olayların ve zamanın akışı, yakın zamanda bir insanın hayatında düğümlenecek mi? Bizi bu sıkıntıdan kurtaracak bir babamız olacak mı yakın zamanda… Bizler, başka alanlarda gayet sıkı yetişkinler olan bizler, bu aşamada hayatımızın dizginlerini elimize alamıyoruz, yetişkinler gibi davranamıyoruz. Belki birisi bizi kurtarır, ne dersiniz?