Uzun yıllardan sonra ilk defa bir işçi eylemi Türkiye'nin gündeminde kendine yer edinmeyi başardı. Birilerine destek vermek için yanıp tutuşan sol görüşlü (bu tanımın ne kadar anlamı kaldıysa artık) aydın, bu sefer sadece facebook'ta değil sokakta da Tekel işçisine tam destek verdi.
Maya ayağını yardığı için veterinere gitmiştim. Saçlarının bir kısmı mor olan, akademisyen olduğunu tahmin ettiğim 50'lerinde bir kadın, Saçlarının bir kısmı mor olmayan, akademisyen olduğunu tahmin ettiğim 50'lerinde bir kadın, gurur içinde İstiklal caddesinde eylemciler için nasıl para topladıklarından bahsediyordu. Gençler hiç para vermemiş, orta yaşlılar biraz, en çok onların yaşlarındakilerden para toplamışlar. Keyiflerini yerindeydi. İyi bir amaca hizmet ettiklerini düşündükleri için değil ama. Bu eylem üzerinden kendi kendilerine nemalanabildikleri, küçük de olsa bir gurur duyabildikleri, veterinere getirdikleri kedileri tedavi edilirken ya da biraz sonra gidecekleri Cihangir kahvesinde tanıdıkları, arkadaşları arasında eyleme destek olmanın memnuniyetini paylaşabildikleri için.
"Tekel işçilerinin eylemine destek verdin mi?"
"Aaa vermez miyim canım! Elbette! Dernekte kendi aramızda para topladık, gönderdik"
Sonra da götümüzün üstüne oturduk, kitabımızı okurken bitki çayımızı içtik.
Ben de bu insanlarla aynı kategorideyim aslında. Ama eyleme destek vermek için facebook'ta gönderilen sitelere bile üye olmadım. Benim de içinde bulunduğum hareketsiz kalabalık, "kör tuttuğunu siker" hesabı, böyle basit bir hak arama eylemine bile ağır bir muhalefet, Tekel işçilerine de bizim verdiğimiz "destekle" iktidarı devirecek bir grup Bolşevik muamelesi yaptı, yapıyor. Akacak mecra bulamadığımız için oluyor bunların hepsi. Sanıyorum bir kaç gün içinde tekel işçileri belediyelerdeki yeni işlerinde istihdam edilecekler ve eylem bitecek. Onlar ekmeklerinin derdindeler aslında, daha fazlası değil.
"Destekçiler" yeniden bitki çaylarının ve kitaplarının başına dönecek. Gene hüzünlü, gene yalnız, gene kendisini boş hissederek, ayda yılda bir yüzünü gördüğü aşkını pencerelerin önünde dantel örerek bekleyen namuslu mahalle kızları gibi "destek" verilecek yeni bir şey olmasını, ne bileyim bir yazarın vurularak ölmesini filan, bekleyecek.
Maya ayağını yardığı için veterinere gitmiştim. Saçlarının bir kısmı mor olan, akademisyen olduğunu tahmin ettiğim 50'lerinde bir kadın, Saçlarının bir kısmı mor olmayan, akademisyen olduğunu tahmin ettiğim 50'lerinde bir kadın, gurur içinde İstiklal caddesinde eylemciler için nasıl para topladıklarından bahsediyordu. Gençler hiç para vermemiş, orta yaşlılar biraz, en çok onların yaşlarındakilerden para toplamışlar. Keyiflerini yerindeydi. İyi bir amaca hizmet ettiklerini düşündükleri için değil ama. Bu eylem üzerinden kendi kendilerine nemalanabildikleri, küçük de olsa bir gurur duyabildikleri, veterinere getirdikleri kedileri tedavi edilirken ya da biraz sonra gidecekleri Cihangir kahvesinde tanıdıkları, arkadaşları arasında eyleme destek olmanın memnuniyetini paylaşabildikleri için.
"Tekel işçilerinin eylemine destek verdin mi?"
"Aaa vermez miyim canım! Elbette! Dernekte kendi aramızda para topladık, gönderdik"
Sonra da götümüzün üstüne oturduk, kitabımızı okurken bitki çayımızı içtik.
Ben de bu insanlarla aynı kategorideyim aslında. Ama eyleme destek vermek için facebook'ta gönderilen sitelere bile üye olmadım. Benim de içinde bulunduğum hareketsiz kalabalık, "kör tuttuğunu siker" hesabı, böyle basit bir hak arama eylemine bile ağır bir muhalefet, Tekel işçilerine de bizim verdiğimiz "destekle" iktidarı devirecek bir grup Bolşevik muamelesi yaptı, yapıyor. Akacak mecra bulamadığımız için oluyor bunların hepsi. Sanıyorum bir kaç gün içinde tekel işçileri belediyelerdeki yeni işlerinde istihdam edilecekler ve eylem bitecek. Onlar ekmeklerinin derdindeler aslında, daha fazlası değil.
"Destekçiler" yeniden bitki çaylarının ve kitaplarının başına dönecek. Gene hüzünlü, gene yalnız, gene kendisini boş hissederek, ayda yılda bir yüzünü gördüğü aşkını pencerelerin önünde dantel örerek bekleyen namuslu mahalle kızları gibi "destek" verilecek yeni bir şey olmasını, ne bileyim bir yazarın vurularak ölmesini filan, bekleyecek.
Yorumlar
"iktidarı devirecek bolşevik muamelesi" ilen.
varsa gönderme cevap yazıcam komünist manifesto tarzında :P
(bu kissadan da hegelin ortamlarda yirtik coraplarla dolastigini anliyoruz... diye geyige sarmayacagim)
neysem efendim, dernekci teyzeler gibi yamamayalim kendimizi. birakalim yirtik kalsin bilincimiz... ama muslum babanin sorusunu sormak isterim hegele: "nereye kadarr? olmadi yarrr"
bir tost bir ayran