ben bu blogu sizin için açmadım kardeşim! kendim için açtım! ister yazarım ister yazmam! ben fena halde sorumluluk sahibi bir insanımdır, şu anda bile ünlemlerden sonra büyük harfle başlamamanın sorumluluğunu içimde hissederken, bu blogu açtığımda her seferinde bana melul melul bakan yan yatmış sureti görmek, üstüne bir de altında iki satır yazı görememek ne gibi hissiyatlara garkediyor beni biliyor musunuz!
ben bu blogu kendim için açtım. arada bir dandiriden şiyirler yazarım, bir şeyi unutmayayım diye buraya not ederim, her güne dair notlarımı alayım, nefret ettiğim, tiskindiğim insanlara öfkemi burdan kusayım istedim. günlük sandım ben burayı tamam mı! ama diyilmiş işte allah kahretsin diyilmiş! böhü!
zaten hayatımızın her alanında kendimizi kısıtlamak zorunda kaldığımız şu modern zamanlarda bir de aklıma eseni yazma özgürlüğüm olmayacaksa, bir takım yazılar planlayıp, kendimi muhtelif otosansürlerden geçirip, bir de üstüne edebi sanatlardan bir demet sunma gayreti ve de sıkıntısıyla uğraşacaksam ne skime yazıyorum lan ben bu blogu!
burası benim bekar evim kardeşim! donla bira içip geğirebildiğim yer. daha doğrusu öyle olmalı. ama siz bakarken ben eşofmanlarımla oturup şarap içermiş gibi yapıyorum.
hayır sevgili okur derdim seninle değil. aslında kendimle. madem bu blogu bunun için açtığımı hatırlatmaya çalışıyorum kendime. zaten bütün gün bir takım hikayeleri bir takım karakterlere yaşatıp onu de belli bir yapı içinde kurmaya çalışmak gibi kasıcı bir işim var benim. sınırlarım, engellerim zaten kat kat ve de çok fazla. bir de üstüne buraya gelip güzellik yarışmasında yarışmacı olma heyecanı yaşayamayacam hiç kusuruma bakmayın.
bundan sonra böyle.
ben bu blogu kendim için açtım. arada bir dandiriden şiyirler yazarım, bir şeyi unutmayayım diye buraya not ederim, her güne dair notlarımı alayım, nefret ettiğim, tiskindiğim insanlara öfkemi burdan kusayım istedim. günlük sandım ben burayı tamam mı! ama diyilmiş işte allah kahretsin diyilmiş! böhü!
zaten hayatımızın her alanında kendimizi kısıtlamak zorunda kaldığımız şu modern zamanlarda bir de aklıma eseni yazma özgürlüğüm olmayacaksa, bir takım yazılar planlayıp, kendimi muhtelif otosansürlerden geçirip, bir de üstüne edebi sanatlardan bir demet sunma gayreti ve de sıkıntısıyla uğraşacaksam ne skime yazıyorum lan ben bu blogu!
burası benim bekar evim kardeşim! donla bira içip geğirebildiğim yer. daha doğrusu öyle olmalı. ama siz bakarken ben eşofmanlarımla oturup şarap içermiş gibi yapıyorum.
hayır sevgili okur derdim seninle değil. aslında kendimle. madem bu blogu bunun için açtığımı hatırlatmaya çalışıyorum kendime. zaten bütün gün bir takım hikayeleri bir takım karakterlere yaşatıp onu de belli bir yapı içinde kurmaya çalışmak gibi kasıcı bir işim var benim. sınırlarım, engellerim zaten kat kat ve de çok fazla. bir de üstüne buraya gelip güzellik yarışmasında yarışmacı olma heyecanı yaşayamayacam hiç kusuruma bakmayın.
bundan sonra böyle.
Yorumlar